Saperzy Richard Altmann i Masud El-Mishali. Royal Engineers. Ochotnicy z Palestyny.

Zaciągnął się w Palestynie by służyć sprawie wolności.

Z epitafium na nagrobku R. Altmana

Niedaleko od wejścia na cmentarz, nieco z boku, znajdują się dwa groby. Symboliczne, nie ma w nich ciał. To mogiły dwóch żołnierzy z Palestyny. Żydowskich ochotników. 

Palestyna, brytyjskie terytorium mandatowe, nie była przed wybuchem II wojny światowej miejscem spokojnym. Syjonizm, napływ Żydów z Europy, coraz bardziej niechętna postawa Arabów, ba nawet późniejsza kolaboracja części z nich z nazistami, konflikty. To wszystko powodowało iż Brytyjczycy niezbyt chętnie patrzyli na możliwości uzbrajania i tworzenia oddziałów palestyńskich Żydów czy Arabów. Jednak kiedy wybuchła wojna, setki ochotników, z obydwu społeczności, zgłaszały swoja chęć walki przeciw Niemcom. Władze brytyjskie wyszły na przeciw ich oczekiwaniom, przynajmniej częściowo, zaciągając ich do wojsk inżynieryjnych. Ich pierwsza kampania w Grecji, była też ich ostatnią. Większość z nich została wzięta do niewoli w Kalamacie, pewna liczba później na Krecie. Spora cześć Żydów niedawno opuściła Europę, niektórzy pochodzili z Niemiec lub Austrii. Jeńcy bali się  jak postąpią z nimi Niemcy. W czasie przesłuchań wielu podawało jako swe miejsce urodzenia Palestynę, wielu stwierdzało iż zostali siłą wcieleni do brytyjskiej armii. Rzeczywiście przez pewien czas istniała obawa co do ich statusu, emigrantów z Niemiec chciano uznać za "uciekinierów przed sprawiedliwością", izolowano nawet ich od reszty jeńców. Ostatecznie jednak uznani zostali za jeńców wojennych. Z Grecji, wraz z tysiącami innych jeńców alianckich, Palestyńczycy  trafili do obozów w Niemczech. Arabów próbowano zwerbować do Legionu Arabskiego, który miał walczyć z Brytyjczykami. Na kolaboracje poszło około setki z nich. Reszta trafiła, wraz z żydowskimi towarzyszami do Łambinowic. Było ich przeszło tysiąc. Wśród nich Altmann i El-Mishali. Niemcy liczyli iż pośród więźniów pojawią się nastroje antysemickie, co doprowadzi do separacji i gorszego traktowania Żydów. Okazało się że było inaczej. Mąż zaufania Sidney Sherriff i oświadczył iż nie będzie miała miejsca żadna segregacja, a potem pokrzyżował niemieckie plany pozbawienia Palestyńczyków racji żywnościowych z Czerwonego Krzyża. Mieli takie sam status jak inni jeńcy. Co więcej w przypadku śmierci  pochówek odbywał się z wojskowym ceremoniałem, a na nagrobkach znajdowała się Gwiazda Dawida. Oczywiście żydowscy jeńcy doświadczali jak wszyscy inni ciemnych tron niewoli. Brutalność i okrucieństwo ze strony strażników, zwłaszcza w komandach roboczych. Kilku z nich zostało zabitych. No i ciężkiej pracy, na przykład w śląskich i zagłębiowskich kopalniach (Jaworzno). W takich komandach roboczych znajdowali się Altmann i El-Mishali. 

Masud El-Mishali (sądząc po imieniu i nazwisku prawdopodobnie był Sefardyjczykiem) zmarł w lazarecie w Chorzowie  8 marca 1943 roku. Jego nekrolog znajduje się w 5. numerze obozowej gazety "Clarion" (nazwisko w pisowni Mischoli, jako datę śmierci podano 9 marzec)

Richard Altmann, syn Hugo i Margarete ( z domu Lippmann) zmarł 11 marca 1943 roku w wieku 36 lat w lazarecie w Siemianowicach. Jego nekrolog znajduje się w 4. numerze "Clariona".

Obaj zostali pochowani na cmentarzu żydowskim w Chorzowie. W archiwum fotograficznym Instytutu Yad Vashem trafiłem na zdjęcia ich mogił. 

Mogiła R. Altmanna na cmentarzu żydowskim w Chorzowie .
Ze zbiorów Yad Vashem.
http://collections.yadvashem.org

      

Mogiła K. El-Mishali na cmentarzu żydowskim w Chorzowie.
Ze zbiorów Yad Vashem.
http://collections.yadvashem.org

Jaka straszliwa ironia losu. Cmentarz był zdewastowany przez nazistów. Z wojskowymi honorami odbyły się dwa pochówki. Na żydowskich mogiłach  leżały wieńce z swastykami. 

Cmentarz jakoś przetrwał okupację. Został zamknięty w latach 50, a w 1973 roku go zlikwidowano. Część grobów ekshumowano i przeniesiono do Bytomia.Nie wszystkie jednak. Zniknął też ślad po grobach jeńców. Stąd te dwa symboliczne nagrobki na krakowskim cmentarzu.


Not far away from the entrance to the cemetary, a little at the corner, there are two graves. They are only symbolic as there are no bodies in them. They are graves of two soldiers from Palestine. The Jewish volunteers.
Palestine, the British mandated territory, wasn’t a peaceful place before the outbreak of the II World War. Zionism, Jewish influx from Europe, growing reluctance of Arabs, even later the collaborance of some of them with the Nazis, conflicts. All of these factors caused that the British didn’t want to arm and create the troops of Palestinian Jews or Arabs. However, when the war exploded, hundreds of  volunteers, from the two communities, wanted to fight against Germany. British authorities lived up to their expectations, at least partly, taking them to the engineering forces. Their first campaign in Greece was at the same time their last one. The majority of them was taken into captivity in Kalamata, some of them later in Crete. A considerable part of the Jews has recently left Europe, some of them came from Germany or Austria. The prisoners were afraid how Germans would treat them. During the hearings many of them declared Palestine to be their place of birth. Many of them claimed to be taken by force to the British army.
In fact, during some time there was a fear concerning their status. The emigrants from Germany were acknowledged as ‘’the fugitives against/from justice’’ and they were even isolated from the rest of the prisoners. However, finally they were recognized as the prisoners of war. From Greece, together with the thousands of other alied prisoners, Palestinians got to the camps in Germany.  The Arabs were tried to be enlisted to Arab Legion, which were to fight with the British. About hundred of them decided to collaborate. The rest, together with the Jews, got to Łambinowice. There were above thousand of them. Among them, Altmann and El-Mishali. The Germans hoped that among the prisoners anti-Semitic moods would appear which would lead to separation and worse treating of the Jews. It turned out that it was differently. The camp leader, Sidney Sherriff said that there would be no segregation and later he thwarted German plans of depriving Palestinians of their parcels from the Red Cross. They had the same status as the other prisoners of war. What is more, in the case of their death, the burial included military ritual and on their gravestone the Star of David had to be put. Of course, the Jewish prisoners of war experienced also the dark sides of captivity like the others. The brutality and cruelty of the guards especially in the work parties. A few of them were killed.  They also experienced hard work for example in silesian  mines (Jaworzno). In such work parties there were Altmann and El-Mishali.
Masud El-Mishali (judging by its name and surname he was probably  Sephardic) died in the hospital in Chorzów on the 8^th March, 1943. His obituary is in the 5^th issue of a camp newspaper ‘’Clarion’’ (the surname written Mischoli, the date of death was 9^th March).
Richard Altman, Hugo and Margarete’s son (family name Lippmann) died on the 11^th of March, 1943 at the age of 36 in the  hospital in Siemianowice. His obituary is placed in the 4^th issue of ‘’Clarion’’.
They were both buried on the Jewish Cemetary in Chorzów. In the photographic archive of Yad Vashem Institute I came across their graves’ photos.
What an irony of fate. The cemetary was devastated by the Nazis. There were two burials with the military honours. The wreaths with the swastikas were put on the Jewish graves.
The cemetary survived during the occupation. It was closed in the 50 –ies and in 1973 it was closed. Some graves were exhumed and moved to Bytom. But not all of them. The trace of the prisoners’ graves also disappeared. That is why, there are two symbolic gravestones on the cemetary in Cracow. 

Źródła:

 http://www.cwgc.org

  http://www.yadvashem.org/

Gelber Y., Palestynian POWs In German Captivity, w Yad Vashen Studies, Jerozolima 1981

Gilbert A, POW. Allied Prisoners in Europe 1939-1945, London 2007                          

Szeregowy Benjamin Robert Morgan. 2/7 batalion Piechoty Australijskiej.

Benjamin Rober Morgan urodził się 28 marca 1910 roku w miejscowości Euroa w australijskim stanie Victoria.  W cywilu był pomocnikiem na farmie. Jego brat zginął w czasie I wojny światowej na przylądku Gallipoli. Benjaminowi także przyszło spocząć w odległej ziemi. Był żołnierzem 2/7 batalionu stanowiącego część 17. brygady 6. Dywizji Australijskiej. Morgan w jego szeregi wstąpił 29 listopada 1939 roku. 17 maja 1940 roku wraz z całym batalionem był już na Bliskim Wschodzie.  Wpierw w Palestynie i Egipcie gdzie jednostka się szkoliła.

Benjamin Rober Morgan  was born on the 28th of March 1910 in the city of Euroa in Australian state of Victoria. As a civilian he was a helper on the farm. His brother died during the I World War on Cape  Gallipoli.  Benjamin also reposed in distant land. He was a soldier of the 2^nd /7^th  battalion being a part of 17^th brigade of 6^th Australian Division. He joined its ranks on the 29^th of November 1939. On the 17^th of  May, 1940 together with the whole battalion he was on the Near East. First in Palestine and in Egypt where the unit was trained. 

Australijczycy z 2/7 batalionu w czasie ćwiczeń na Bliskim Wschodzie.
http://cas.awm.gov.au 

Następnie batalion bierze udział w walkach z Włochami w Libii, miedzy innymi w bitwie o Tobruk. W kwietniu 1941 roku wraz z całą Dywizja zostaje przerzucony do Grecji. Kampania grecka dla batalionu to w zasadzie ciągłe wycofywanie się przed postępującymi oddziałami niemieckimi. Ostatecznie w nocy 26 kwietnia z Kalamaty, jednostka na pokładzie parowca "Costa Rica" opuszcza Grecję

Next the battalion takes part in the fights against Italy in Libia, among others in the battle of Tobruk. In April, 1941 together with the whole Division he is transferred to Greece. The Greek Campaign means for the battalion a continuous retreat against progressive German troops. Finally, at night on the 26^th of April from Kalamata, the unit on board of a steam boat ‘’Costa Rica’’ leaves Greece.

S.S. "Costa Rica"
http://www.wrecksite.eu

Ta podróż i najbliższe tygodnie będą dla batalionu prawdziwą próbą. O 14:40 27 kwietnia trzy niemieckie samoloty bombardują "Costa Rice", żołnierzy podejmują trzy niszczyciele. Obyło się bez ofiar, jednak cały sprzęt i ekwipunek batalionu idzie na dno wraz z parowcem. Australijczycy zostają wyładowani w zatoce Souda na Krecie. Uzupełniany zostaje ekwipunek, poczynając od koców, ręczników, mundurów, a kończąc na broni i reorganizacji batalionu. Wraz z początkiem niemieckiej inwazji na wyspę 2/7. toczy zażarte walki. Bierze  udział w osławionym kontrataku na bagnety  na tak zwanej 42. ulicy (droga na południowy-wschód o miejscowości Canea). Następnie w straży tylnej wycofujących się ku Sphaki wojsk alianckich. Tylko garstka żołnierzy batalionu umyka z Krety.
10 kwietnia kiedy ruszali do Grecji było ich 33. oficerów i 726. żołnierzy. Straty w Grecji to 2 oficerów i 150 żołnierzy. Na Krecie odpowiednio 24.i 511. Wśród nich wzięty do niewoli szeregowiec Morgan, który umrze 1 lutego 1945 roku, najprawdopodobniej w wyniku choroby. Zostanie pochowany na cmentarzu obozowym w Łambinowicach, by później trafić do Krakowa. Jego starszy brat leży w tureckiej ziemi, jemu przyszło spocząć w polskiej.

This journey and the closest weeks will be a true ordeal for the battalion. At 14:40 on the 27^th of April, three German planes bomb ‘’Costa Rica’’, the  soldiers are rescued by the three destroyers. There were no victims, however the whole equipment of the battalion goes to the bottom together with the steam boat. The Australian are unloaded in Souda Bay in Crete. The equipment is supplemented, starting with the blankets, towels, uniforms, and ending with the weapons and reorganization of the battalion.  Together with the beginning of German invasion on the island, 2/7  wages pitched battles. It takes part in the famous counterattack on bayonets in so-called 42^nd street (the road on southern-east from the city Canea). Later on rearguard of reatreating allied forces to Sphaki. Only a handful of soldiers of the battalion escapes from Crete.

On the 10th of April, when they set off to Greece there were 33 officers and 726 soldiers. The loss of Greeks is 2 officers and 150 soldiers. In Crete adequately 24 and 511. Among them taken into captivity private Morgan, who dies on the 1^st of February, 1945 probably as a result of a sickness. He is buried on a camp cemetery in Lambinowice and later he gets to Cracow.  His older brother rests in the Turkish land but he was doomed to rest in Polish one.

Źródła:
http://www.awm.gov.au
http://www.cwgc.org
http://www.ww2roll.gov.au

Kanonier Bernard McBeth. 7. Pułk Artylerii Przeciwpancernej. Nowa Zelandia.

Kanonier Bernard McBeth z nowozelandzkiej artylerii. Służył w 7. Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Znów muszę opierać się na domysłach, bo niewiele znalazłem o nim informacji. Jego jednostka walczyła w Grecji, Afryce Północnej, a później, do końca wojny w Włoszech. Biorąc pod uwagę iż w Grecji pułk poniósł największe straty w jeńcach, zakładam iż tam do niewoli dostał się McBeth. Szlak bojowy jednostki w Grecji wiódł od Doliny Tempi (Tempe) w Tesalii. Dolina stanowi naturalną przeszkodę dla wszystkich pragnących dostać się do Grecji od północy.. Tam też wojska alianckie starały się dać odpór Niemcom. To tam żołnierze 7. pułku odnieśli pierwsze sukcesy i ponieśli pierwsze straty. Obsługa czterech 2. funtowych dział ppanc.z kompani L zniszczyła dwa niemieckie czołgi. Jednak pod naciskiem piechoty zmuszeni zostali do wycofania się do swoich ciężarówek, którymi próbowali się wymknąć Niemcom. Nie udało im się to jednak, gdyż drogę ucieczki zablokowały im wozy innych jednostek. Wszyscy dostali się do niewoli.

Gunner Bernard McBeth from New Zealand artillery. He served in the 7^th Regiment of Antitank Artillery.  Again I must rely on supposition as I found little about him. His unit fought in Greece, North Africa, and later until the end of the war in Italy. Taking into consideration the fact that in Greece the regiment suffered the greatest loss in prisoners I assume that there in Greece McBeth was taken prisoner. The combat route of the regiment in Greece led from the Tembi Valley in Tesalia. The valley is a natural barrier for all who want to get to Greece from the north. Also there the allied forces tried to oppose  Germany. There the soldiers from the 7^th Regimnet achieved their first successes and also suffered first loss. The maintenance of four two-pound antitank destroyers from the L company destroyed two German tanks. However, under infantry pressure they were forced to retreat to their lorries  with the use of which they tried to escape from Germans. Unfortunately, they failed because their escape route was blocked by the trucks of other units. They all got into captivity. 

Działo 2. funtowe którego używali artylerzyści 7. pułku.
     http://lemairesoft.sytes.net

Po przekroczeniu przez Niemców doliny Tempi, pułk wraz z resztą wojsk alianckich cofał się na południe. Brał czynny udział w walkach w wąwozie Termopilskim. Większość ocalałych żołnierzy pułku ewakuowano z małego portu Rafina w Attyce, na pokładzie H.M.S. "Glengyle" bezpośrednio do Egiptu. Część jednak w zamieszaniu ewakuacji przetransportowana została na Kretę.  Straty pułku w kampanii greckiej wynosiły: 18 zabitych, 22 rannych i 75 wziętych do niewoli (najwyższe straty pośród jednostek nowozelandzkiej artylerii, co nie powinno dziwić biorąc pod uwagę iż zadaniem artylerii przeciwpancernej jest walka praktycznie na pierwszej linii)

Mogę tylko przypuszczać iz Bernard McBeth był pośród wziętych do niewoli w Grecji. Zmarł 26 stycznia 1945 roku. Baza danych Komisji podaje że w wieku 37 lat, natomiast baza danych Auckland War Memorial Museum 38. Ta ostatnia jako miejsce śmierci podaje Austrię i nie wymienia McBetha na liście nowozelandczyków pochowanych w Krakowie. 

Zastanawiam się nad wszystkimi zmarłymi w styczniu/lutym 1945 roku, znaczy nad okolicznościami ich śmierci. Być może niektórzy zginęli w czasie ewakuacji obozu głównego w Łambinowicach (rozkaz wymarszu 20 styczeń) lub komand roboczych. W marszach lub pozostawieni w lazaretach. Lub zabici...

After crossing the Tembi Valley by Germany, the regiment retreated to the south together with the remaining allied forces. It took an active part in the fights in the Gorge of Thermopylae. The majority of surviving soldiers of the regiment were evacuated from a small harbour Rafina in Attica, on board of H.M.S. ‘’Glengyle’’ directly to Egypt. However, some of them in turmoil of evacuation were transported to Crete. The loss of the regiment in the Greek campaign was the following: 18 killed, 22 wounded and 75 taken prisoners (the highest loss among New Zealand artillery units, which is not a surprise taking into consideration the fact that antitank artillery task is to fight practically on the first line).

I can only suppose that Bernard McBeth was among taken prisoners in Greece. He died on the 26^th of January, 1945. The data base of the Commission informs that he died at the age of 37, whereas the Auckland War Memorial Museum data base suggests that at the age of 38. The latter as a place of his death mentions Austria and doesn’t mention McBeth on the list of New Zealand buried in Cracow.

I am wondering about all the dead in January and February 1945, mainly about the circumstances of their death. Maybe some of them died in the time of evacuation of the main camp in Łambinowice (marching orders: 20^th January) or work parties. In the marches or left in the field hospitals. Maybe they were killed…

Źródła:

http://www.cwgc.org

http://muse.aucklandmuseum.com

Murphy W.E., 2nd New Zealand Divisional Artillery, Wellington 1966

Marine James Nelson Marsh. Królewska Piechota Morska.(Royal Marines)

Marine James Marsh z Królewskiej Piechoty Morskiej. Niestety prócz daty śmierci, 25 styczeń 1945 rok, oraz numeru (CH/X1462, który daje pewne informacje, CH oznacza Chatham Division Light Infantry, natomiast X i numer zaczynający się od 1do czterech cyfr oznacza że wrócił do Piechoty Morskiej po okresie przerwy w służbie nie mniejszym niż pięć lat) nie jestem w stanie nic na jego temat powiedzieć. Wysłałem zapytanie do Muzeum Królewskiej Piechoty Morskiej, być może dostanę jakieś informacje. 

Marine James Marsh from Royal Navy Infantry. Unfortunately, I can only mention the date of his death which is 25^th of January, 1945  and his number: CH/X1462. CH means Chatham Division Light Infantry, wheras X and the number beginning from 1 to 4 figures mean  that he came back to Navy Infantry after the period of break in the service not shorter than five years. I know nothing more about him.  I sent a question to the Museum of Royal Navy Infantry. Maybe I will get some information. 

Dodano 24 lipiec 2011

Dzięki bazie danych strat Royal Navy udało mi się ustalić nieco więcej danych na temat Jamesa Marsha. 

Znajdował się on w 86 osobowej grupie Marines pod dowództwem kapitana Courtice, która 23 maja wyruszyła na pokładzie HMS "Verity" do Calais. Zadaniem marines miała być obrona starej cytadeli, wraz z francuskimi żołnierzami piechoty morskiej. Trafiłem na wspomnienia jednego z ocalałych marines, który twierdził że Francuzi nie bronili cytadeli, tylko ukryci na dworcu kolejowym raczyli się alkoholem.  Walki o miasto były bardzo zażarte, marines w cytadeli znaleźli się pod huraganowym ogniem artylerii i lotnictwa. Kiedy utrzymanie tej pozycji okazało się niemożliwe, pod ogniem przeciwnika opuścili płonące zabudowania. Następnie dołączyli do brytyjskich żołnierzy na wydmach za miastem. Jak się okazało był to ostatni ich punkt oporu. Tylko 21 jeden marines wróciło do Anglii, reszta zginęła lub dostała się do niewoli. Wśród nich James Marsh. 

Added on 24th of July, 2011

Thanks to the data base of Royal Navy loss I managed to determine a little more about James Marsh. He was in the 86-person group of Marines under the command of captain Courtice, which on the 23^rd of May set off to Calais on board of HMS ‘’Verity’’. Marines’ task was to protect an old citadel together with the french soldiers of navy infantry. I came across associations of one of the rescued marines who maintained that the French did not protect the citadel but drank alcohol hidden at the railway station. The fights about the city were very fierce, marines in the citadel were under hurricane fire of artillery and aircraft. When maintaining this position  turned out  to be impossible, they left burning buildings under the fire of the enemy. Next they joined British soldiers placed on the dunes outside the town. It was at the same time their last point of resistance. Only 21 marines came back to England, the rest died or were taken into captivity. James Marsh was among them.

Źródła:
http://www.cwgc.org
http://www.royalmarinesmuseum.co.uk
http://www.modern-day-commando.com/
http://www.naval-history.net

Kanonier George Ford. 51. Pułk Ciężkiej Artylerii Przeciwlotniczej.

Kanonier George Ford służył w 51. Pułku Ciężkiej Artylerii Przeciwlotniczej, w 151 baterii. Pułk pełnił służbę w Norwegii, a następnie cześć baterii trafiła do Afryki Północnej. 151. została wysłana na Kretę. Wylądowała tam w listopadzie 1940 roku i zajęła stanowiska nad zatoką Souda, na przylądku Akrotiri. Zatoka Souda i port o tej samej nazwie był jednym z ważnych strategicznie miejsc na wyspie( jest i dziś, znajdują się tam bazy NATO).W kwietniu 1941 roku to tu lądowały ewakuowane z Grecji oddziały, głównie Australijczycy i Nowozelandczycy. 

Bateria wyposażona była w 3.7 calowe działa, jak to na zdjęciu

http://dieselpunks.blogspot.com

W maju 1941 roku Kreta stała się celem niemieckiej operacji powietrznodesantowej o kryptonimie "Mercur."

Zatoka Souda stała się obiektem licznych nalotów, a później zaciętych walk z niemieckimi spadochroniarzami.   

Płonące brytyjskie statki w zatoce Souda po niemieckim nalocie.
wikimedia.org

Artylerzyści 151. baterii zostali wzięci do niewoli w wiosce Sternes. Wśród nich zapewne George Ford. Z Krety, poprzez obóz w Koryncie, trafił do Łambinowic lub któregoś z komand roboczych. 

Zmarł 21 stycznia 1945 roku, w wieku 40 lat. Nie wiele zostało czasu, a doczekał by wolności.

Gunner George Ford served in the 51st Regiment of Heavy Anti-aircraft Artillery, in 151^st battery. The regiment served in Norway, and later a part of the battery got to North Africa. 151. was sent to Crete. It landed there in November, 1940 and occupied posts at Souda Bay, on Akrotiri Cape. Souda Bay and a harbour with the same name were one of strategically important places on the island (it is also today,  NATO  bases are there as well) . In April, 1941, evacuated forces from Greece landed there. They were mainly Australians and New Zealanders. In May, 1941, Crete became an aim of a German airborne operation with the cryptonym ‘’Mercur’’. Souda Bay became an objective of many air raids and later fierce fights with German paratroopers. The gunners of 151^st battery were taken into captivity in the village of Sternes. Amony them was prabably George Ford. From Crete, through the camp in Corinth, he got to Łambinowice or some of labour commandoes. He died on 21^st of January, 1945, at the age of 40.  If he had lived a little longer, he would have waited the times of freedom.

Bombardier Hal Dowson. 1. Searchlight Regiment.(Pułk Reflektorów Przeciwlotniczych)

Cała nasza miłość 

i pamieć.

-epitafium na nagrobku

Hal Dowson , z Middlesbrough, kiedy żegnał się z swą żoną i synami, zapewne inaczej wyobrażał sobie to jak będzie wyglądać jego udział w wojnie. Był żołnierzem w pułku reflektorów przeciwlotniczych, potężnych szperaczy, które miały wydobywać z mroków nocy wrogie samoloty. Jego jednostka została powołana do życia 15 stycznia 1940 roku. Wcześniej tego typu oddziały podlegały wojskom inżynieryjnym, jednak pierwszy pułk i kolejne były częścią Królewskiej Artylerii. W kwietniu 1940 roku pułk jest już na północy Francji. Gdy Niemcy zaatakowali Francję, okazało się że tempo ich postępów  uczyniło reflektory zbędnymi, a obsługujący je żołnierze musieli walczyć jak zwykła piechota. Pułk wycofał się do Calais i brał udział w obronie miasta, gdzie w zażartych walkach ulicznych jego członkowie wykazali się męstwem i poświeceniem. Miasto upadło z końcem maja. Pułk stracił-zabitych, rannych, wziętych do niewoli-52 oficerów i 1600 żołnierzy. Zapewne wśród nich był Hal Dowson. Zmarł w niemieckiej niewoli 5 grudnia 1944 roku.

While saying goodbye to his wife and sons, Hal Dowson from Middlesbrough, probably imagined differently his taking part in the war. He was a soldier in the regiment of anti-aircraft reflectors , huge trackers, which task was to get enemy planes in the darkness. His unit was established on the 15^th of January, 1940. Earlier troops  of this type were subordinated to engineering troops. However, the first regiment and next ones were part of the Royal Artillery. In April 1940, the regiment is in the north of France. When Germany attacked France, it came out that the speed of their progress made reflectors redundant, and maintaining them soldiers had to fight like an ordinary infantry. The regiment retreated to Calais and took part in the city defence where in fierce street fights its members showed great bravery and devotion. The city fell down in the end of May. The regiment lost - killed, wounded and taken prisoners – 52 officers and 1600 soldiers.  Hal Dowson was

probably among them. He died in German captivity on the 5^th of December, 1944. 

Źródła:

www.cwgc.org

Brigstock K, Royal Artillery Searchligts, Royal Artillery Historical Society (www.army.mod.uk/documents/.../RASearchlights-Text-Final(1).doc )

Naik Govindaraju. Queen Victoria's Own Madras Sappers and Miners

Temu hinduskiemu żołnierzowi

Armii Indyjskiej

oddana tu jest cześć.

-epitafium na nagrobku.

Naik, kapral, Govindaraju.Pochodził z południa Indii, z miasta Chidambaram.  Hinduski saper z 12 kompani polowej pułku Queen Victoria's Own Madras Sappers and Miners. Jego kompania wchodziła w skład 4. Indyjskiej Dywizji Piechoty, która walczyła zarówno w Północnej, jak i Wschodniej Afryce. Nie wiem kiedy i w jakich okolicznościach dostał się do niewoli. Czy tak jak spoczywający obok niego Gurkha, trafił do niemieckiego obozu poprzez Włochy. Data jego śmierci, 3 październik 1943 rok, może sugerować że zmarł wkrótce po przybyciu z Włoch. Niestety to tylko domysły. Na nagrobku i w rejestrze Komisji nie zachowało się nawet jego imię.

Naik, Corporal, Govindaraju. He lived in southern India, in Chidambaram. Indian sapper from 12th company of the regiment of  Queen Victoria's Own Madras Sappers and Miners. His company was part of the fourth Indian Infantry Division, which fought in both North and East Africa. I do not know where and under what circumstances he was captured. Like Gurkha lying beside him, he went to the German camp through Italy. The date of his death, October 3, 1943, may suggest that he died shortly after arriving from Italy. Unfortunately, this is only a supposition. On the tombstone in the register of the Commission even his name is not kept.

Kapral Izzet Dervish. Pułk Cypryjski.

Tu spoczywa Turek z Cypru,

który poległ za pokój i ludzkość.

epitafium na nagrobku

Kapral Izzet Dervish. Pochodził z miejscowości Ovogros (tureckie Ergazi), położonej na północnym-wschodzie Cypru. Jego rodzicami byli Haci Hasan i Efet, żoną Ayshe. 

Cypr od 1878 roku znajdował się pod brytyjską administracją, choć formalnie pozostawał częścią Imperium Osmańskiego. W 1914 roku Wielka Brytania przejęła go całkowicie. 

Wraz z wybuchem II wojny światowej, wielu Greków i cypryjskich Turków wykazało chęć walki po stronie Brytanii. 12 kwietnia 1940 roku sformowano Pułk Cypryjski, w którego szeregach przez okres wojny służyło blisko 30 tysięcy żołnierzy- 20 tysięcy Greków i 10 tysięcy Turków. Wśród nich Izzet Dervish. 

Regiment walczył w Grecji i tam w Kalamacie na Peloponezie, kiedy nie udało się ewakuować broniących się zażarcie przed niemiecką 5 Dywizja Pancerną wojsk brytyjskich, 1200 Cypryjczyków dostało się do niewoli. Przypuszczam że wśród nich był Izzet Dervish. Jeńcy przez pierwszych kilka dni przetrzymywani byli w okolicy Kalamaty, a następnie trafili do obozu w Koryncie. Warunki tam panujące były bardzo złe i wynikały przede wszystkim z olbrzymiej liczby jeńców przebywających w obozie. W czerwcu 1941 roku zaczęto przewozić jeńców do obozów w Niemczech. Między innymi do Stalagu VIII b w Łambinowicach. Tam też trafił Izzet. Zmarł  4 lipca 1943 roku w obozowym szpitalu. Jego nekrolog znajduje się w siódmym numerze, wydawanej przez jeńców, obozowej gazety "Clarion" 

Kapral Izzet Dervish jest jednym z trzech Cypryjczyków spoczywających w Krakowie, jedynym jednak Turkiem. 

Emblemat Pułku Cypryjskiego. 

Corporal Izzet  Dervish. He came from the village Ovogros (Ergazi Turkish), located on the north-east of Cyprus. His parents were Haci Hasan and Efet, his wife was Aysha.

Since 1878 Cyprus was under British administration, although it formally remained part of the Ottoman Empire. In 1914 Great Britain took it over completely.
With the outbreak of the World War II, many Greek and Turkish Cypriots showed willingness to fight on the side of Britain. On the 12 of April 1940, Cyprus Regiment was formed, in which ranks nearly 30,000 soldiers, 20,000 Greeks and10,000 Turks served by the war. Among them, Izzet Dervish.
The regiment fought in Greece and there in Kalamata in the Peloponnese, where failed to evacuate fiercely defending themselves against the German Panzer Division 5 British troops. 1,200 Cypriots were taken as prisoners. I suppose that among them was Izzet Dervish. The prisoners of the first few days were held in the area of Kalamata, and then they came to the camp at Corinth. The conditions prevailing there were very poor and resulted primarily from the vast number of prisoners in the camp. In June 1941, prisoners were transported to camps in Germany. Among other to Stalag VIII Łambinowice 8b. Izzet went there, too. He died on 4 July, 1943 in the camp hospital. His obituary is in the seventh edition of the camp newspaper "Clarion" published by the prisoners. Izzet Corporal Dervish is one of three incumbent Cypriots in Krakow, but the only Turk.